Şimdiye kadar birçok insan benimle görüşmek istedi. Birçok insanda ziyarete geldi. İstisnai birkaç insandan biri olarak benim durumumu sorup ne yapabileceklerine yönelik sorular sordular. Bu insanlar bir elin parmağını geçmez. Benim davamla ilgili üzüntülerini bildirdikleri gibi destek vermek için ne yapabileceklerini sordular. Abdullah başkan da onlardan biridir. Dolayısıyla benim için değeri ve yeri farklıdır. Memleketten de başka yerlerden de birçok insan geçmişten bu yana görüşmek istiyorlar. Ya bir ihtiyaçları var, dertleri var veya sorunları var. Düşünmüyorlar ki, yirmi altı yıldır bu adam esaret altında yaşıyor. Bu kişinin evi var, çocukları var ve işleri var. Orada bile boş bulduğu bir dakikasının da bile resim çiziyor, şiir yazıyor ve ulusal kurtuluş mücadelesine hizmet ediyor. Kendi özel sorunları için benim desteğimi istemek gerçekten de hoş değil ve yakışık kalmıyor. Avrupa’da birkaç kişi ve Türkiye’den birkaç kişi gerçekten samimiyetle durumumu soruyor.
Abdullah başkana özellikle sordum, yapabileceğim bir şey var mı, dedim. Abdullah başkan, biz buraya senin durumunu sormaya, senin esaret altında olmandan dolayı üzüldüğümüzü, senin siyasi mücadeleni takdirle karşıladığımızı, halkımızın kurtuluşunun bağımsızlıkla sağlanabileceği inancını bizde taşıyoruz, dedi. Biz senin davan ve bu çalışma için ne yapabiliriz, diye sordu.
Bu şeklide bana gelen insanların sayısı çok az maalesef. İnsanlarımızın sorunları ve sıkıntıları var ama en önemlisi ulusal sorunlarımız ve sıkıntılarımız var. Kurtuluş mücadelemiz bir çözüm bekliyor. Bu hepimizin sorumluluğudur.
