Bugün Türkiye’yi yönetenlerin örneğinde görüldüğü gibi dünyaya insanlık dersi, hak hukuk dersi verme safsatalığını öne çıkarıyorlarsa da, kendilerini yasal gibi göstererek Kurd halkına yaptığı zulümden hiç utanmıyorlar. Onların utanmaları, hayâları, dinleri, Xweda’ları yoktur. Dolayısıyla bu konuyu örtbas etmek için envai türlü pislikler yapıyorlar
Kürdçe öğrenmek isteyen Kurd bireyi her yaşta Kürdçe öğrenebilir. Kürdçe öğrenmemiş olan çocuklarımızın vebali de ailelerinin boynundadır.
Ben şahsen birçok dil öğrendim ve konuşuyorum. Birçok insanımız birden çok dil biliyorlar ama Kürdçe’yi bilmiyorlar. Bu da onların kendi kusurudur. Bazılarının da; ‘‘annem babam öğretmedi, ne yapayım?’’ dediklerini duydum. Kendileri de ileride anne veya baba olacaklar. Onlar nasıl evlatlarına öğretecekler? Şu anda senin annen ve baban öğretmedi ve böyle bir eksiklik yaptı, diyelim. Böyle bir kusur yaptıysa senin de o kusurun arkasına sığınmam mı gerekir? Madem annen ve baban öğretmedi. Sen kendi kendine öğren ve çocuklarına da öğret.
Dil olmazsa, halkta yoktur. Dilimiz bittiği zaman biz de bitmişiz, demektir. Yok, olmuşuz demektir. Halkımızı sömüren barbar ve faşist güruhlar zaten bunu dayatıyorlar. Kürdçe’nin yasaklanması ve Kürdçe’nin eğitim dili olmaması Kürdlüğe yönelik soykırım uygulamasının kanıtıdır. Soykırım uyguladıklarını kendileri kanunlarıyla kanıtlamış oluyorlar. Fakat bize yönelik uygulanan soykırımın önüne boynumuzu mu uzatacağız? Bizi yok etmeye çalışanların bıçağının altına kafamızı mı uzatacağız? Bizi yok etmelerine izin mi vereceğiz? Yalnızca bir çevrenin sorunu değil. Bu siyasi çevrelerin sorunu da değildir. Her Kurd bireyinin sorunudur. Maalesef bu zafiyeti görüyoruz. Bunun aşılması gerekir.
Diğer taraftan bugün Kurdistan toprakları işgal altındadır. Fakat bu böyle kalacak demek değildir. Kurd û Kurdistan davası için canlarını feda eden o kadar insanın varlığını göz önünde bulundurduğumuzda bu davanın asla bitmeyeceği ve bağımsızlık zaferiyle taçlanacağını da herkes tarafından kabul görmesi gerekir.
