Ölüm benim sevgili dostum.
Yaşıyoruz beraber ben ve ölüm.
Bundandır ki korkuyu tanımam.
Tanışmadık hiç.
Var mıdır ki korku?
Yok bilirim ben.
Benim için yoktur.
Niye olsun ki?
İnsan doğdum insanım ben.
Ölüm gibi ölümsüzüm.
Ölüm ve ben.
Kadim dostuz biz kendimi bildim bileli.
Korkusuzuz ikimizde.
Bundandır dostluğumuz.
Utançtır korku.
Utancın adı.
Suçun utancı.
Suçlunun da utancıdır korku.
İşte böyle yaşıyoruz birlikte, ben ve ölüm.
Suçumuz yok korkumuz gibi.
Ya sen?
Devlet olup çirkefleştin.
İnsanı, insanlığı horladın.
Hizmet etmek görevinken
Barbarlığa sarıldın.
Gördün mü şimdi sen ne yaptın?
İnsan kalmak varken hortlak oldun.
İnsan kalsaydın özün gibi, kabusa esir düşmezdin.
Korkun niye?
Neden korkarsın?
Bilir misin?
Yok etmeye çalışırken beni, daha çok kirlettin kendini.
Olacağı buydu, bilmeliydin.
Bilmeliydin bunu görevindi senin.
Ettiğin zulüm.
Karanlık ve kirli tarihini anmak için miydi?
Nostaljik tatminkarlık mıydı yoksa senin için?
Kompleks fışkırıyor gözlerinden, sözlerinden.
Korkudandır, korku sarmış seni besbelli.
Kompleks yok etmiyor korkuyu suratından.
Söyle bize, sen söyle.
Devlet oldun, tamam.
Çirkefleşmen niye?
Başın eğik hortlaklaştın bak bir kendine.
İnsana hizmet görevindi senin, insan kalmak için.
Barbarlığa sarılman niye?
Hor görmek insanı, yok etmedi korkunu bak.
Kirli yaşamakta kurtarmadı seni korku kabusundan.
Korkudan hortlak oldun bak.
Suçlarındır senin, seni korkutan.
Bak ne yaptın sen kendine, suçlarını örtbas etmeye kilitlendin diye.
Gel sen beni dinle.
Bir nasihat ı tercih et binlerce nusibete.
Özüne dön gel de, insan kal günahlarından arınıp.
Çare değil ölüme korku bilirsin.
Kirli, suşlu yaşamaktır korkunun kaynağı.
Özüne dön gel de insan kal.
Ya da korkuyla öl, suçlu, kirli ve zavallı.
Bak bana sen, en güzel örnek senin için.
İnsanım ben ölüm benim sevgili dostum.
İnsan gibi öleceğim korkusuz ve mutlu.
Yaşadığım gibi, korkusuz tasasız ve mutlu.
Ölüm benim ben ölümüm.
Ölüm benim kadim dostum.
Hüseyin Baybaşin
2 Ekim 2013
